Η καλοσύνη των ξένων

Δεν ξέρω πόσο μεστά και τεκμηριωμένα θα μπορούσε να απαντήσει ένας Έλληνας/μια Ελληνίδα, ο καθένας/η καθεμία από εμάς, στο ερώτημα "ποια η προσφορά της Ελλάδας στον παγκόσμιο πολιτισμό;" Λίγο η άγνοια και λίγο η αυτολογοκρισία μας εξαιτίας των ελληνικών παθογενειών θα ευθύνονταν για μια απάντηση που αδικεί τη χώρα.

Η ματιά του Ισπανού ελληνιστή Pedro Olalla είναι όσο αποστασιοποιημένη πρέπει (αφού είναι ξένος) αλλά και όσο ... αγαπησιάρικη χρειάζεται για να σκύψει με αφοσίωση και ευγνωμοσύνη πάνω στη χώρα που είναι το λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Επειδή είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά, εντυπωσιάστηκα από τις γνώσεις και τη λατρεία του για την Ελλάδα που την έχει περπατήσει πέτρα-πέτρα στα χνάρια του Παυσανία. Δείγμα αυτής της τεκμηριωμένης λατρείας είναι το video με τίτλο "Γιατί η Ελλάδα;" που περιλαμβάνει την οπτικοακουστική διάλεξή του στην Ημερίδα Κλασικού Πολιτισμού, στο Sagunto της Ισπανίας τον Νοέμβρη του 2012, με αφορμή την κατάργηση του μαθήματος των Ελληνικών στην ισπανική εκπαίδευση στο πλαίσιο της γενικότερης υποχρηματοδότησης των Ανθρωπιστικών σπουδών.

https://www.youtube.com/watch?t=16&v=U9NeWHJ3yw8
(Για ελληνικούς υπότιτλους πατήστε στα δεξιά της οθόνης το εικονίδιο "Ρυθμίσεις", ύστερα "Υπότιτλοι" και επιλέξτε "Ελληνικά")

Ο Olalla συνεχίζει την πνευματική δράση ελληνιστών/φιλελλήνων, σαν π.χ. τη J. de Romilly, που με το ίδιο ερώτημα/τίτλο του βιβλίου της Pourquoi la Grece? [ελλ. μτφ. Γιατί η Ελλάδα;, εκδ. Το Άστυ, 1999] γίνεται "Σωκράτης" που με την κατάλληλη ερώτηση αφυπνίζει για να μην ... ξεχνιόμαστε.

Αυτοί οι "δικοί μας ξένοι" μού φέρνουν στο μυαλό τη φράση της Μπλανς Ντυμπουά από το Λεωφορείο ο πόθος του Τ. Ουίλλιαμς, όταν καταρρακωμένη από τη σκληρότητα των οικείων της και βρίσκοντας παρηγοριά στον γιατρό που τη συνοδεύει, στο όριο μεταξύ λογικής και παράνοιας, του λέει: "Όποιος κι αν είστε ... Εγώ πάντοτε στηρίχτηκα στην καλοσύνη των ξένων..."

Αυτοί οι ξένοι με την καλοσύνη τους προσφέρουν με ευγνωμοσύνη αντίχαρη στη χάρη που τους έδωσε απλόχερα το ελληνικό πνεύμα.

Μαζί τους μάς δένει αξεχώριστα αυτό που λέει η θυμόσοφη ρήση:

" Η χάρη θέλει αντίχαρη και πάλι χάρη θα 'ναι ".