Από τη μια πνιγμένοι πρόσφυγες από τη Συρία. Από την άλλη σκοτωμένοι Ευρωπαίοι, παράπλευρη απώλεια του πολέμου στη Συρία. Μουσουλμάνοι οι μεν, Χριστιανοί -επί το πλείστον- οι δε. Ποιους να πρωτοπενθήσεις ...
Στην τράπεζα της θλίψης παίρνεις δελτίο προτεραιότητας;
Η μια θλίψη είναι μεγαλύτερη από την άλλη;
Η μια θλίψη ακυρώνει την άλλη;
Για μένα, όχι. Ο πόνος είναι ίδιος, γιατί είναι πόνος για τον άνθρωπο.
Έχουν ειπωθεί πολλά για το πώς η Δύση η ίδια εξέθρεψε τους τζιχαντιστές και τη βία τους.
Αυτή ακριβώς η σχέση της Δύσης με την Ανατολή, και ειδικά της Ευρώπης με τη Συρία, μού έφερε στο μυαλό το χωρίο του πατέρα της Ιστορίας όσον αφορά τις αιτίες εχθρότητας της Ελλάδας (άρα του δυτικού κόσμου) με την Ανατολή. Εκεί ο Ηρόδοτος κάνει λόγο για αρπαγές γυναικών πότε από τη μια και πότε από την άλλη πλευρά, που πυροδοτούσαν εμπόλεμες ενέργειες μεταξύ τους. Τέτοιου είδους ήταν η αρπαγή της Ευρώπης, κόρης του βασιλιά της Φοινίκης, Αγήνορα, από τον Δία μεταμορφωμένο σε ταύρο.
Η ειρωνεία είναι ότι τμήμα της αρχαίας Φοινίκης ανήκει στη σημερινή Συρία...
Κι αν αυτά λίγη σημασία έχουν, αυτό που μετράει είναι το πώς καταλήγει ο ιστορικός:
Ηρ. Ιστ. 1.5.3-4
Στην τράπεζα της θλίψης παίρνεις δελτίο προτεραιότητας;
Η μια θλίψη είναι μεγαλύτερη από την άλλη;
Η μια θλίψη ακυρώνει την άλλη;
Για μένα, όχι. Ο πόνος είναι ίδιος, γιατί είναι πόνος για τον άνθρωπο.
Έχουν ειπωθεί πολλά για το πώς η Δύση η ίδια εξέθρεψε τους τζιχαντιστές και τη βία τους.
Αυτή ακριβώς η σχέση της Δύσης με την Ανατολή, και ειδικά της Ευρώπης με τη Συρία, μού έφερε στο μυαλό το χωρίο του πατέρα της Ιστορίας όσον αφορά τις αιτίες εχθρότητας της Ελλάδας (άρα του δυτικού κόσμου) με την Ανατολή. Εκεί ο Ηρόδοτος κάνει λόγο για αρπαγές γυναικών πότε από τη μια και πότε από την άλλη πλευρά, που πυροδοτούσαν εμπόλεμες ενέργειες μεταξύ τους. Τέτοιου είδους ήταν η αρπαγή της Ευρώπης, κόρης του βασιλιά της Φοινίκης, Αγήνορα, από τον Δία μεταμορφωμένο σε ταύρο.
Η ειρωνεία είναι ότι τμήμα της αρχαίας Φοινίκης ανήκει στη σημερινή Συρία...
Κι αν αυτά λίγη σημασία έχουν, αυτό που μετράει είναι το πώς καταλήγει ο ιστορικός:
Ηρ. Ιστ. 1.5.3-4
προβήσομαι ἐς τὸ πρόσω τοῦ λόγου, ὁμοίως σμικρὰ καὶ μεγάλα ἄστεα ἀνθρώπων ἐπεξιών. Τὰ γὰρ τὸ πάλαι μεγάλα ἦν, τὰ πολλὰ σμικρὰ αὐτῶν γέγονε.Τὰ δὲ ἐπ᾽ ἐμεῦ ἦν μεγάλα,
Λέει περίπου τα εξής:
Θα προχωρήσω την αφήγησή μου, εξετάζοντας ομοίως μικρές και μεγάλες πολιτείες. Κι αυτό, γιατί όσες ήταν σπουδαίες παλιά, οι περισσότερες έχουν γίνει ασήμαντες, ενώ όσες στην εποχή μου είναι σπουδαίες, πρωτύτερα ήταν ασήμαντες. Επειδή γνωρίζω καλά ότι η ανθρώπινη ευδαιμονία ποτέ δεν μένει αμετάβλητη, θα αναφερθώ σε όλες εξίσου.
Δίδαγμα πολιτικό, ηθικό, συναισθηματικό. Δίδαγμα ανθρώπινο.
Η αρπαγή της Ευρώπης, N.N. Coypel
