Μου αρέσει η προσέγγιση τoυ Winnicot όσον αφορά το 'γιατί' και το 'πώς' της ζωής μας. Γιατί είμαστε πολλά περισσότερα από όσα φαινόμαστε.
Άγγλος παιδίατρος και ψυχαναλυτής (1896-1971), μέλος της
Βρετανικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας, που ασχολήθηκε κυρίως με την ψυχανάλυση των
παιδιών. Επί 40 χρόνια, παράλληλα πάντα με την ιδιωτική του πελατεία, δέχτηκε
στο Paddington Green Children's Hospital του Λονδίνου περίπου 60.000
περιπτώσεις παιδιών, παραμένοντας για αρκετό καιρό ο μοναδικός άντρας
παιδοψυχαναλυτής στην Aγγλία. Μεταξύ 1931 και 1970 έγραψε παραπάνω από 600
άρθρα με κύρια θέματα: τη σχέση μητέρας-βρέφους και περιβάλλοντος-παιδιού, την
ανθρώπινη δημιουργικότητα (creativity) και τις έννοιες του μεταβατικού
αντικειμένου (transitional object) και του εαυτού (self). Γιατρός, παιδίατρος,
ψυχαναλυτής, έγινε μέλος ως αναλυτής ενηλίκων στη Bρετανική Ψυχαναλυτική
Eταιρεία το 1934 και την επόμενη χρονιά ως παιδοψυχαναλυτής.
Η φαινομενικά καλή οικογενειακή ζωή του ως παιδιού έκρυβε
μια παιδική ηλικία που χαρακτηριζόταν από μια διαρκή προσπάθεια 'να κρατήσει
ζωντανή την καταθλιπτική μητέρα του', όπως ο ίδιος έχει πει. Αυτού του είδους η
αυτογνωσία τον έκανε να ασχοληθεί με τα προβλήματα της παιδικής ηλικίας.
Έδωσε μεγάλη σημασία στο δεσμό που αναπτύσσεται ανάμεσα στη
μητέρα και στο παιδί, στη σημασία του παιχνιδιού, και στη διάκριση ανάμεσα στον
Αληθή και στον Ψευδή Εαυτό που αναπτύσσεται για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες
των άλλων.
