Κάνει τις διαδρομές της η σκέψη, ακόμη κι όταν αυτά που συμβαίνουν είναι σπαρακτικά, ακόμη κι αν αυτό που απαιτείται είναι οι πράξεις.
Οι εικόνες προσφύγων που θαλασσοπνίγονται και μωρών που αναδύονται σαν άγγελοι από το Αιγαίο ή ... καταδύονται στα θαλάσσια βάθη ή στην άμμο της ακροθαλασσιάς, γεμίζουν τα Χρονολόγιά μας και κάποια δευτερόλεπτα του ... χρόνου μας, και ίσως αφυπνίζουν λίγο τη νανουρισμένη ανθρωπιά μας.
Αν και στην εποχή που περιγράφει ο Όμηρος οι αρετές του ιδανικού ήρωα συνοψίζονται στο δίπολο ευγλωττία-δράση (μύθων τε ῥητήρ ἔργων τε πρηκτήρ, Ιλ. I 443), στις μέρες της προσφυγικής κρίσης που ζούμε, η δεύτερη αρετή είναι που έχει σημασία και που βλέπουμε να γίνεται πράξη από απλούς ανθρώπους που (μάλλον) απέχουν πολύ από το να έχουν ρητορική ικανότητα.
Κοινό στοιχείο αυτών των ανθρώπων που χωρίς δεύτερη σκέψη μού έρχονται στο μυαλό: η Λέσβος.
Ο παπα-Στρατής που άνοιξε την Αγκαλιά του πολύ πριν η κρίση πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, οι γιαγιάδες που κανακεύουν το προσφυγόπουλο για να φάει, ο ψαράς που θαλασσοπνίγεται για να σώσει τα "μωρέλια", είναι άνθρωποι αυτής της γης.
Αυτό το νησί με τους ανθρώπους του, σε αυτή τη συγκυρία, μού θυμίζει την περιγραφή του Βενέζη για τη "γλύκα" του νησιού, που ακόμη και τα άγρια κύματα ξαφνιάζονται βλέποντας τα ήρεμα και γαλήνια βουνά της Λέσβου και "μιλούν" στην απέναντι μικρασιατική ακτή για το θαύμα του Αιγαίου.
Οι εικόνες προσφύγων που θαλασσοπνίγονται και μωρών που αναδύονται σαν άγγελοι από το Αιγαίο ή ... καταδύονται στα θαλάσσια βάθη ή στην άμμο της ακροθαλασσιάς, γεμίζουν τα Χρονολόγιά μας και κάποια δευτερόλεπτα του ... χρόνου μας, και ίσως αφυπνίζουν λίγο τη νανουρισμένη ανθρωπιά μας.
Αν και στην εποχή που περιγράφει ο Όμηρος οι αρετές του ιδανικού ήρωα συνοψίζονται στο δίπολο ευγλωττία-δράση (μύθων τε ῥητήρ ἔργων τε πρηκτήρ, Ιλ. I 443), στις μέρες της προσφυγικής κρίσης που ζούμε, η δεύτερη αρετή είναι που έχει σημασία και που βλέπουμε να γίνεται πράξη από απλούς ανθρώπους που (μάλλον) απέχουν πολύ από το να έχουν ρητορική ικανότητα.
Κοινό στοιχείο αυτών των ανθρώπων που χωρίς δεύτερη σκέψη μού έρχονται στο μυαλό: η Λέσβος.
Ο παπα-Στρατής που άνοιξε την Αγκαλιά του πολύ πριν η κρίση πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, οι γιαγιάδες που κανακεύουν το προσφυγόπουλο για να φάει, ο ψαράς που θαλασσοπνίγεται για να σώσει τα "μωρέλια", είναι άνθρωποι αυτής της γης.
Αυτό το νησί με τους ανθρώπους του, σε αυτή τη συγκυρία, μού θυμίζει την περιγραφή του Βενέζη για τη "γλύκα" του νησιού, που ακόμη και τα άγρια κύματα ξαφνιάζονται βλέποντας τα ήρεμα και γαλήνια βουνά της Λέσβου και "μιλούν" στην απέναντι μικρασιατική ακτή για το θαύμα του Αιγαίου.
Αιολική γη
Κεφάλαιο πρώτο
Κιμιντένια
Όταν παραμέρισαν τα κύματα του Αιγαίου κι άρχισαν ν' αναδύονται απ' το βυθό τα βουνά της Λέσβου υγρά, στιλπνά και γαλήνια, τα κύματα είδαν ξαφνιασμένα το νησί, το νέο τους φίλο. Ήταν συνηθισμένα να ταξιδεύουν απ' τα μέρη του Κρητικού πελάγου και να σβήνουν στις ακρογιαλιές της Ανατολής, και ό,τι ξέρανε από στεριά ήταν σκληρά βουνά, κοφτοί θεόρατοι βράχοι, γη από κίτρινη πέτρα. Τούτο δω, με το νέο νησί, ήταν κάτι άλλο - ω, πόσο διαφορετικό! Γι' αυτό είπαν τα κύματα:
«Ας πάμε το μήνυμα στην πιο κοντινή γη, στη γη της Αιολίδας. Ας της πούμε για το νησί, τη νέα γη που έδεσε το φως με τη γαλήνη, για τη γραμμή και την κίνηση του που είναι τόσο ήμερη σα να έχει μέσα της τη σιωπή, ας της πούμε για το θαύμα του Αιγαίου!»
Ήρθαν τα κύματα και φέραν το μήνυμα του πελάγου στην αιολική ακτή. Ήρθαν και άλλα κύματα, κι άλλα - όλα τα κύματα. Όλα λέγαν για το παιχνίδι της γραμμής του νησιού, για το παιχνίδι της αρμονίας και της σιωπής.
Τ' άκουσαν την πρώτη μέρα τα σκληρά βουνά της Ανατολής και μείνανε αδιάφορα. Τ' άκουσαν και την άλλη, και πάλι δεν ταράχτηκαν. Όμως όταν το κακό παράγινε και κάθε στιγμή άλλο δεν ακούγανε παρά τη βουή του πελάγου να τους λέει για το θαύμα, τα βουνά παράτησαν την αταραξία τους και, περίεργα, σκύψανε πάνω απ' τα κύματα να δουν το νησί του Αιγαίου. Ζηλέψανε την αρμονία του και είπαν:
«Ας κάμουμε κ' εμείς έναν τόπο γαλήνης στη γη της Αιολίδας, που να 'ναι σαν το νησί!»
Παραμερίσανε τότε τα βουνά, τραβήχτηκαν στο βάθος, κι ο τόπος που άφησαν έγινε ο τόπος της Γαλήνης.
Τα βουνά κείνα της Ανατολής τα λένε Κιμιντένια.
Μακάρι τα κύματα, αντί να ξεβράζουν ανθρώπινα κορμιά, να καταλαγιάσουν μπροστά στα βουνά της Λέσβου για μιαν ακόμη φορά. Ας γίνει το νησί -κι όλη η Ελλάδα- γι' αυτούς τους ανθρώπους η γη "που έδεσε το φως με τη γαλήνη" και την ελπίδα.
