Είναι η ζωή πολλαπλάσιο της ετυμολογίας; Βεβαίως!
Τρεις λέξεις. Μία, κοινή ρίζα. Διαφορετική ψυχική επενέργεια.
Παραμύθιασμα: < παραμυθιάζω = μιλώ σε κάποιον προσπαθώντας να τον πείσω για κάτι, να τον καταφέρω ή να τον εξαπατήσω / δημιουργία ψεύτικων προσδοκιών. Παράγωγη λ. το παραμυθάς = ψεύτης
Παραμύθι: (μεταξύ άλλων σημασιών) = κατάσταση ιδανική, ονειρική
Παραμυθία: παρηγοριά, ανακούφιση
Χθες, στο Λύκειο του Αριστοτέλη, με την πρωτοβουλία των Atenistas, Διάλογοι στο Λύκειον του Αριστοτέλη, έζησα το παραμύθι και την παραμυθία.
Παραμύθι και παραμυθία ήταν να περπατάς στον ίδιο χώρο που πάνω του πάτησαν τα βήματα του Δασκάλου τον 4ο αι. π.Χ., να αισθάνεσαι την "τομή στο σώμα της πόλης, που ανασαίνει επίμονα, κάτω απ' όσους περνούν και κοιτούν μονάχα μπροστά", όπως είπε ο αρχαιολόγος Κ. Πασχαλίδης.
Παραμύθι και παραμυθία ήταν, ακόμη, το "να ταξιδεύεις σε άγνωστες πτυχές της πόλης γεφυρώνοντας το παρελθόν με το παρόν", όπως προσπάθησε με πολλή επιτυχία να κάνει ο Ε. Σκιαδάς, δημοσιογράφος και ιστορικός, μέσω της διερεύνησης της ονοματοθεσίας οδών και συνοικιών της πόλης.
Παραμυθία ήταν ν' ακούς τη Φ. Τσαλίκογλου να μιλάει για την απώλεια και το πένθος, για τον "βιασμό" που συνιστά η απόκρυψή τους σε μία εποχή που μας θέλει διαρκώς χαρούμενους, "νηπενθείς" και "αλεξίθυμους", για την ανάγκη να ενσωματώσεις αρχικά την απώλεια και ύστερα να πορευθείς χέρι-χέρι με τη ζωή.
Παραμύθι ήταν ν' ακούς τον Τ. Μιχαηλίδη να "συνδιαλέγεται" με τους Ίωνες φιλοσόφους για το σύμπαν, το χάος, τη "φιλότητα" και το "νείκος" (συγχωρήστε μου την οξεία ελλείψει γραμματοσειράς αρχαίων ελληνικών), για τη μεταστοιχείωση, τη μετατροπή δηλ. ενός χημικού στοιχείου σε κάποιο άλλο.
Η αλήθεια είναι ότι τη μεταστοιχείωση δεν την πολυκατάλαβα επιστημονικά. Την ένιωσα όμως...
Το παραμύθιασμα επιστρέφει εκεί απ' όπου εκπορεύτηκε. Εγώ ευτυχώς το μεταστοιχείωσα σε παραμυθία!
"Κι απ΄την ανάποδη φοριέται η φαντασία και σ' όλα τα μεγέθη της", λέει ο Ελύτης. Κι αυτό είναι ευζωΐα, λέω εγώ. De profundis.
Υ.Γ. Το έτυμον είναι ωραίο να το αναζητούμε όχι μόνο στις λέξεις μα και στις σχέσεις. Για το πρώτο διαβάζουμε λεξικά, για το δεύτερο ... ψυχές. Με μια προϋπόθεση: να μην είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι.
Τρεις λέξεις. Μία, κοινή ρίζα. Διαφορετική ψυχική επενέργεια.
Παραμύθιασμα: < παραμυθιάζω = μιλώ σε κάποιον προσπαθώντας να τον πείσω για κάτι, να τον καταφέρω ή να τον εξαπατήσω / δημιουργία ψεύτικων προσδοκιών. Παράγωγη λ. το παραμυθάς = ψεύτης
Παραμύθι: (μεταξύ άλλων σημασιών) = κατάσταση ιδανική, ονειρική
Παραμυθία: παρηγοριά, ανακούφιση
Χθες, στο Λύκειο του Αριστοτέλη, με την πρωτοβουλία των Atenistas, Διάλογοι στο Λύκειον του Αριστοτέλη, έζησα το παραμύθι και την παραμυθία.
Παραμύθι και παραμυθία ήταν να περπατάς στον ίδιο χώρο που πάνω του πάτησαν τα βήματα του Δασκάλου τον 4ο αι. π.Χ., να αισθάνεσαι την "τομή στο σώμα της πόλης, που ανασαίνει επίμονα, κάτω απ' όσους περνούν και κοιτούν μονάχα μπροστά", όπως είπε ο αρχαιολόγος Κ. Πασχαλίδης.
Παραμύθι και παραμυθία ήταν, ακόμη, το "να ταξιδεύεις σε άγνωστες πτυχές της πόλης γεφυρώνοντας το παρελθόν με το παρόν", όπως προσπάθησε με πολλή επιτυχία να κάνει ο Ε. Σκιαδάς, δημοσιογράφος και ιστορικός, μέσω της διερεύνησης της ονοματοθεσίας οδών και συνοικιών της πόλης.
Παραμυθία ήταν ν' ακούς τη Φ. Τσαλίκογλου να μιλάει για την απώλεια και το πένθος, για τον "βιασμό" που συνιστά η απόκρυψή τους σε μία εποχή που μας θέλει διαρκώς χαρούμενους, "νηπενθείς" και "αλεξίθυμους", για την ανάγκη να ενσωματώσεις αρχικά την απώλεια και ύστερα να πορευθείς χέρι-χέρι με τη ζωή.
Παραμύθι ήταν ν' ακούς τον Τ. Μιχαηλίδη να "συνδιαλέγεται" με τους Ίωνες φιλοσόφους για το σύμπαν, το χάος, τη "φιλότητα" και το "νείκος" (συγχωρήστε μου την οξεία ελλείψει γραμματοσειράς αρχαίων ελληνικών), για τη μεταστοιχείωση, τη μετατροπή δηλ. ενός χημικού στοιχείου σε κάποιο άλλο.
Η αλήθεια είναι ότι τη μεταστοιχείωση δεν την πολυκατάλαβα επιστημονικά. Την ένιωσα όμως...
Το παραμύθιασμα επιστρέφει εκεί απ' όπου εκπορεύτηκε. Εγώ ευτυχώς το μεταστοιχείωσα σε παραμυθία!
"Κι απ΄την ανάποδη φοριέται η φαντασία και σ' όλα τα μεγέθη της", λέει ο Ελύτης. Κι αυτό είναι ευζωΐα, λέω εγώ. De profundis.
Υ.Γ. Το έτυμον είναι ωραίο να το αναζητούμε όχι μόνο στις λέξεις μα και στις σχέσεις. Για το πρώτο διαβάζουμε λεξικά, για το δεύτερο ... ψυχές. Με μια προϋπόθεση: να μην είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου