Το 'εγώ', το 'εμείς' και το 'μαζί'

Δεν συνηθίζω να αναδημοσιεύω στο blog ολόκληρα κείμενα άλλων, παρά μόνο λέξεις, φράσεις, που θα μου δώσουν τροφή για σκέψη και έκφραση της προσωπικής μου άποψης. 
Αυτό το κείμενο της Αγγελικής Μπολουδάκη θα το δημοσιεύσω ολόκληρο, με ένα μόνο σχόλιο: είναι από τα ωραιότερα κείμενα που έχω διαβάσει για το 'εγώ' και το 'μαζί'. 

Ένα παιδί μάς γυρεύει, για να το οδηγήσουμε στη χώρα της αγάπης

Κάθε προσπάθεια για επικοινωνία και για σχέση ξεκινάει από την αναζήτηση της δικής μας ψυχής, ώστε να την συντροφέψουμε στις αγωνίες και τους φόβους της.

Για να παραδοθούμε σε μια ευφορία αισθήσεων που μας προσφέρει μια όμορφη σχέση, χρειάζεται να έχουμε μάθει να οργώνουμε το χωράφι των αμφιβολιών μας, να έχουμε εξημερώσει τα αγρίμια μέσα μας, ώστε καλόδεχτα τα συναισθήματά μας να υποδεχτούν την επιθυμία μας στην καρδιά μας.

Χρειάζεται να απαλύνουμε τις αγωνίες μας, να καθησυχάσουμε τις ανασφάλειες μας, ώστε αυτό που πλησιάζει να μη γίνει βορά τους και σφάγιο τους. Να γίνει η καρδιά μας ένας βωμός, όπου η επιθυμία θα προσκυνήσει για να καθίσει στο θρόνο της και όχι ένα θυσιαστήριο που οι φόβοι μας θα της αφαιρέσουν την πρωτοκαθεδρία και στην συνέχεια την ζωή.

Τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε, άραγε, για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε με τους άλλους αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό, για να μπορέσουμε να τον αποδεχτούμε και έτσι, να προσεγγίσουμε και τους γύρω μας;

Πάνω από όλα χρειάζεται μια προσωπική διεργασία, για να ακούσουμε τις ανάγκες μας και να τις αναγνωρίσουμε. Να σκύψουμε προσεκτικά στο ψιθύρισμα τους που μας καλεί αδιάκοπα, ώστε να νανουρίσουμε τρυφερά αυτό το παιδί, που γυρεύοντας να μάθει την αλήθεια, έκανε λάθη, παραπάτησε, συνάντησε λάθος ανθρώπους σε δαιδαλώδεις διαδρομές, ακολούθησε αχαρτογράφητες πορείες επειδή δεν γνώριζε. Αυτό το μικρό παιδί που η μνήμη του ξεφλουδίζεται από πόνο και ενοχοποιεί τον εαυτό του για αυτό, χρειάζεται την αγκαλιά μας, την θαλπωρή της καρδιάς μας. Ζητά να το καθησυχάσουμε, να το συντροφέψουμε, να το ακολουθήσουμε στα μονοπάτια που χάραξε στα τυφλά αναζητώντας ένα φως στα σκοτάδια του, αλλά εκείνο που ανακάλυπτε ήταν απύθμενες χαράδρες που απειλούσαν να το καταπιούν. Ζητά να αφουγκραστούμε την οδύνη του, η οποία επί χρόνια δεν έβρισκε την έκφρασή της, γιατί ο απόηχος της έσβηνε από την έλλειψη ουσιαστικής ανταπόκρισης. Ελπίζει να το πάρουμε από το χέρι, γιατί όλα αυτά τα χρόνια υπέφερε από μια ανείπωτη μοναξιά που απομυζούσε την ύπαρξή του, γιατί η φωνή του αντηχούσε στον άδειο χώρο και υπέφερε.

Γυρεύει εναγώνια να το φροντίσουμε, να το περιθάλψουμε, να γιατρέψουμε τα τραύματά του, ώστε να τα κοιτάξει και εκείνο και να εξοικειωθεί μαζί τους. Για να μη νιώθει απογοήτευση, όσο η μνήμη ξεφυλλίζει τις σελίδες της και η ανάγνωσή της θολώνει τον καθρέφτη του και κάνει την εικόνα του να υποφέρει, χρειάζεται να το νοιαστούμε και κάθε φορά που προβάλλει η ενοχή για το ότι έφταιξε για τα λάθη του, να το καθησυχάσουμε στοργικά.

Αυτό το πληγωμένο παιδί αποζητά την συντροφιά μας, ώστε να το περιβάλουμε προστατευτικά, για να ενώσει αρμονικά τα παράταιρα στοιχεία που έχει αφομοιώσει από ξένες προσαρμογές, στις οποίες υπάκουσε για να μην χαθεί. Ψάχνοντας την αξία του στο λίγο του τίποτα, έχασε την παιδικότητά του ολοσχερώς. Ραγισμένη η ψυχή του γεμάτη πολύχρωμα μπαλώματα από γέλια που ήρθαν βιαστικά για να καθησυχάσουν θλίψεις άλλων, ποθεί να την κεντήσουμε αρμονικά να δέσουμε τα χρώματά της, για να απορροφηθούν στην καρδιά του ως ένα σύνολο, στο οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο θα διαδραματίσει η χαρά του για την κατάκτησή του.

Αν βασιλεύσει στο θρόνο της καρδιάς μας, θα μας χαρίσει το αστραφτερό του χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση που μας έχει πλάι του και όταν ένα παλιρροιακό κύμα συναισθημάτων το συνεπαίρνει ξέφρενα, θα γνωρίζει με βεβαιότητα πως η γαλήνη θα ακολουθήσει, για να χωρέσει τη χαρά του και να εγκατασταθεί η αρμονία μέσα του. Κι εμείς του συμπαραστεκόμαστε κάθε φορά με αγάπη, παραχωρώντας του τη κύρια θέση στην καρδιά μας, ασχολούμενοι με έγνοια, φροντίδα και αγάπη μαζί του.

Και όταν τολμήσει ελεύθερο να κάνει τα πρώτα του πετάγματα, παρόλο που η καρδιά μας θα πεταρίζει από φόβο μήπως μας εγκαταλείψει, τώρα που το συναντήσαμε και ενωθήκαμε μαζί του, θα το υποστηρίξουμε στα μελωδικά του τιτιβίσματα, στους αετίσιους του ακροβατισμούς, στο λιονταρίσιο του θάρρος, στην αιλουροειδή του αποφασιστικότητα, για να δοθεί στους ουρανούς του ελεύθερο και απερίσπαστο και να απολαύσει το ταξίδι της ζωής, την πορεία της αγάπης, την εμπειρία της αυτονομίας, το βίωμα της μέθεξης.

Η Αγγελική Μπολουδάκη είναι ιδιώτης Κοινωνική Λειτουργός στα Χανιά, τέως στέλεχος του Κέντρου πρόληψης της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών Ν.Χανίων και τέως Εκπαιδευτικός Α.Τ.Ε.Ι. Είναι συγγραφέας του βιβλίου ‘Μαμά, μπαμπά, δε με κοιτάξατε και χάθηκα’, Εκδόσεις Αραξοβόλι