Είναι φορές που μια επίσκεψη στο SUPER MARKET μπορεί να είναι πιο διδακτική από λόγια σοφών και πιο ανακουφιστική από μια συνεδρία ψυχοθεραπείας.
Στο SUPER MARKET της γειτονιάς μου, σήμερα 21/4/2016. Η Μ. γέμιζε τα ράφια με χυμούς και ξαφνικά έβγαλε έναν αναστεναγμό 'Αχ Παναγία μου ...'. Λίγο από διάθεση να επικοινωνήσουμε, λίγο από διάθεση να κλαφτούμε όλοι μαζί για τα χάλια της χώρας, της ανθρωπότητας, και ίσως του γαλαξία, μια ηλικιωμένη κυρία -πελάτισσα- κι εγώ, της λέμε: 'μη νομίζεις, κάπως έτσι είμαστε όλοι'.
Η απάντησή της, και ό,τι ακολούθησε στη συνέχεια, ήταν αυτό που εγώ τουλάχιστον χρειαζόμουν για να συνειδητοποιήσω πόσο γκρινιάρα μπορώ να είμαι και πόσο ευγνώμων μπορώ να μην είμαι κάποιες φορές.
-Μ.: Με αυτό το 'Αχ Παναγία μου' ξυπνάω κάθε πρωί και της λέω να ... με πάρει, αλλά δεν με ακούει ... παίρνει άλλους.
Ηλικιωμένη κυρία: Τα λες αυτά στην ηλικία σου; (38)- Σκέψου ότι έχεις τη δουλειά σου και κυρίως την υγεία σου. Αλλά και τη δουλειά σου! Σκέψου ότι εγώ έχω πάρει σύνταξη και δεν έχω κάποιον σκοπό κάθε μέρα.
Δεν έχει σημασία τι απάντησα εγώ στη Μ. Σημασία έχει τι σκέφτηκα και παρακινήθηκα να γράψω.
Η Μ. για δικούς της λόγους -που δεν ήταν υγείας, δεν ήταν εργασίας- ένιωθε απελπισία.
Η ηλικιωμένη κυρία της αντιπαρέβαλε το δικό της χειρότερο: να ξυπνά κάθε πρωί, με σύνταξη αλλά χωρίς δημιουργικό σκοπό.
Κι όμως υπάρχουν χειρότερα κι απ΄ αυτά:
Να μην έχεις ούτε ... δημιουργικό σκοπό ούτε ... σύνταξη.
Να έχεις πρόβλημα υγείας εσύ ή κάποιος δικός σου. Ή να πεθάνει κάποιος δικός σου άκαιρα και απρόσμενα.
Ο κατάλογος μπορεί να είναι πολύ μακρύς. Δεν έχει νόημα να παραθέσω τους πρωταθλητές στον πόνο.
Με ταρακούνησε ο διάλογος που είχα με αυτές τις δυο γυναίκες. Συνειδητοποίησα πόσο αρκετά είναι αυτά που έχω, πόσο πολύτιμοι είναι αυτοί που έχω, και πόσο μεγάλη αρετή είναι να μπορείς να νιώθεις ευγνωμοσύνη.
Ήταν μια καταθλιπτική στιγμή της Μ. που τη μοιράστηκε μαζί μας, με δυο άγνωστες γυναίκες. Τέτοιες στιγμές όλοι έχουμε περάσει ή θα περάσουμε κατά καιρούς.
Κι επειδή αυτό το συμβάν συνέπεσε με το πολύ πρόσφατο διάβασμα της συνέντευξης του Hawking που είναι ένα συναρπαστικό μήνυμα για τη δύναμη ενάντια στην κατάθλιψη, θέλω να συμπληρώσω τις σκέψεις μου με δυο λόγια από εκείνον:
'Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα - Τα κατάφερα εξαιτίας της τεράστιας αγάπης που έλαβα από τη σύζυγό μου, τα παιδιά μου, τους φοιτητές μου, τους φίλους μου - Αν είστε αρκετά τυχεροί ώστε να βρείτε την αγάπη, να θυμάστε ότι είναι εκεί και μην τη χάσετε'.
Οι δύσκολες περιστάσεις χρειάζονται ανθρώπινες σχέσεις. Δεν λύνουν, ίσως, το πρόβλημα πρακτικά. Φωτίζουν όμως τα σκοτάδια μας.
Η απελπισία της Μ. αυτό το απόγευμα έδωσε και στις τρεις μας λίγη περισσότερη ελπίδα. Και η Μ. ένιωσε καλύτερα. Την είδα. Χαμογελούσε ...
Στο SUPER MARKET της γειτονιάς μου, σήμερα 21/4/2016. Η Μ. γέμιζε τα ράφια με χυμούς και ξαφνικά έβγαλε έναν αναστεναγμό 'Αχ Παναγία μου ...'. Λίγο από διάθεση να επικοινωνήσουμε, λίγο από διάθεση να κλαφτούμε όλοι μαζί για τα χάλια της χώρας, της ανθρωπότητας, και ίσως του γαλαξία, μια ηλικιωμένη κυρία -πελάτισσα- κι εγώ, της λέμε: 'μη νομίζεις, κάπως έτσι είμαστε όλοι'.
Η απάντησή της, και ό,τι ακολούθησε στη συνέχεια, ήταν αυτό που εγώ τουλάχιστον χρειαζόμουν για να συνειδητοποιήσω πόσο γκρινιάρα μπορώ να είμαι και πόσο ευγνώμων μπορώ να μην είμαι κάποιες φορές.
-Μ.: Με αυτό το 'Αχ Παναγία μου' ξυπνάω κάθε πρωί και της λέω να ... με πάρει, αλλά δεν με ακούει ... παίρνει άλλους.
Ηλικιωμένη κυρία: Τα λες αυτά στην ηλικία σου; (38)- Σκέψου ότι έχεις τη δουλειά σου και κυρίως την υγεία σου. Αλλά και τη δουλειά σου! Σκέψου ότι εγώ έχω πάρει σύνταξη και δεν έχω κάποιον σκοπό κάθε μέρα.
Δεν έχει σημασία τι απάντησα εγώ στη Μ. Σημασία έχει τι σκέφτηκα και παρακινήθηκα να γράψω.
Η Μ. για δικούς της λόγους -που δεν ήταν υγείας, δεν ήταν εργασίας- ένιωθε απελπισία.
Η ηλικιωμένη κυρία της αντιπαρέβαλε το δικό της χειρότερο: να ξυπνά κάθε πρωί, με σύνταξη αλλά χωρίς δημιουργικό σκοπό.
Κι όμως υπάρχουν χειρότερα κι απ΄ αυτά:
Να μην έχεις ούτε ... δημιουργικό σκοπό ούτε ... σύνταξη.
Να έχεις πρόβλημα υγείας εσύ ή κάποιος δικός σου. Ή να πεθάνει κάποιος δικός σου άκαιρα και απρόσμενα.
Ο κατάλογος μπορεί να είναι πολύ μακρύς. Δεν έχει νόημα να παραθέσω τους πρωταθλητές στον πόνο.
Με ταρακούνησε ο διάλογος που είχα με αυτές τις δυο γυναίκες. Συνειδητοποίησα πόσο αρκετά είναι αυτά που έχω, πόσο πολύτιμοι είναι αυτοί που έχω, και πόσο μεγάλη αρετή είναι να μπορείς να νιώθεις ευγνωμοσύνη.
Ήταν μια καταθλιπτική στιγμή της Μ. που τη μοιράστηκε μαζί μας, με δυο άγνωστες γυναίκες. Τέτοιες στιγμές όλοι έχουμε περάσει ή θα περάσουμε κατά καιρούς.
Κι επειδή αυτό το συμβάν συνέπεσε με το πολύ πρόσφατο διάβασμα της συνέντευξης του Hawking που είναι ένα συναρπαστικό μήνυμα για τη δύναμη ενάντια στην κατάθλιψη, θέλω να συμπληρώσω τις σκέψεις μου με δυο λόγια από εκείνον:
'Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα - Τα κατάφερα εξαιτίας της τεράστιας αγάπης που έλαβα από τη σύζυγό μου, τα παιδιά μου, τους φοιτητές μου, τους φίλους μου - Αν είστε αρκετά τυχεροί ώστε να βρείτε την αγάπη, να θυμάστε ότι είναι εκεί και μην τη χάσετε'.
Οι δύσκολες περιστάσεις χρειάζονται ανθρώπινες σχέσεις. Δεν λύνουν, ίσως, το πρόβλημα πρακτικά. Φωτίζουν όμως τα σκοτάδια μας.
Η απελπισία της Μ. αυτό το απόγευμα έδωσε και στις τρεις μας λίγη περισσότερη ελπίδα. Και η Μ. ένιωσε καλύτερα. Την είδα. Χαμογελούσε ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου