Όταν έχεις μεγαλώσει στο Μεσολόγγι, το Σάββατο του Λαζάρου είναι κάτι περισσότερο από πρώτη μέρα ελευθερίας μετά το κλείσιμο των σχολείων για τις διακοπές του Πάσχα.
Είναι η Γιορτή μας.
Αυτή που δημιουργεί νόστο στους ξενιτεμένους Μεσολογγίτες, περισσότερο από τις γιορτές των Χριστουγέννων, του Πάσχα, και από τις καλοκαιρινές διακοπές.
Γιορτάζουμε την Έξοδο, την απέλπιδα και ηρωική κατάληξη της τελευταίας δωδεκάμηνης ανελέητης πολιορκίας της πόλης από τον Κιουταχή και τον Ιμπραήμ. Η Έξοδος έγινε νύχτα Λαζάρου προς ξημερώματα Κυριακής των Βαΐων, 10 Απριλίου 1826.
'Των Βαγιώνε', λοιπόν, γιορτάζεται κάθε Λαζάρου, ανεξαρτήτως ημερομηνίας που θα είναι του Λαζάρου τον εκάστοτε χρόνο.
Μάλλον δεν γιορτάζεται ... Τιμάται η μνήμη των Εξοδιτών. Είναι μέρα μνημοσύνου στην πραγματικότητα. Γιατί το Μεσολόγγι και οι Μεσολογγίτες τους θυμούνται τους Εξοδίτες, τη Φρουρά της Πόλης, όχι με μια διάθεση επετειακής εθνικιστικής έξαρσης αλλά σαν να τιμούν τη μνήμη νεκρών δικών τους ανθρώπων, αγαπημένων.
Αυτό φαίνεται στα βουρκωμένα μάτια, όταν περνά η πομπή σε βήμα όχι παρέλασης, αλλά λιτανείας.
Φαίνεται στο σταυροκόπημά τους, όταν περνούν τα θυμιάματα και η Εικόνα, όπως λένε, που στην πραγματικότητα δεν είναι εικόνα αλλά ο ζωγραφικός πίνακας του Βρυζάκη που απεικονίζει την Έξοδο. Για τους Μεσολογγίτες όμως, είναι εικόνα ιερή που τη σέβονται σαν εικόνα αγίου.
Φαίνεται στη συγκινημένη αναμονή των κατοίκων έξω από τις πόρτες των σπιτιών τους, όταν η Εικόνα μεταφέρεται από το Δημαρχείο της Πόλης στον Κήπο των Ηρώων, και αντίστροφα, περιδιαβαίνοντας την πόλη.
Φαίνεται στην τιμή που αισθάνονται οι Μεσολογγίτες, όταν αναρίθμητες αντιπροσωπείες ξένων κρατών, 200 χρόνια μετά, καταθέτουν με σεβασμό στεφάνι στον Τύμβο των Ηρώων.
Φαίνεται στην εκκωφαντική σιωπή που απλώνεται, όταν ψάλλεται το μοιρολόι προς τιμήν του Μεσολογγίου και γίνεται η αναπαράσταση της ανατίναξης της μπαρουταποθήκης από τον Καψάλη.
Φαίνεται στο τι νιώθουμε, όταν αντικρύζουμε το τείχος-απομεινάρι της οχύρωσης της πόλης- και την Πύλη.
Φαίνεται τέλος από το ότι, ακόμη κι αν δεν είμαστε εκεί σήμερα, νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε γι' αυτό.
Είναι η Γιορτή μας.
Αυτή που δημιουργεί νόστο στους ξενιτεμένους Μεσολογγίτες, περισσότερο από τις γιορτές των Χριστουγέννων, του Πάσχα, και από τις καλοκαιρινές διακοπές.
Γιορτάζουμε την Έξοδο, την απέλπιδα και ηρωική κατάληξη της τελευταίας δωδεκάμηνης ανελέητης πολιορκίας της πόλης από τον Κιουταχή και τον Ιμπραήμ. Η Έξοδος έγινε νύχτα Λαζάρου προς ξημερώματα Κυριακής των Βαΐων, 10 Απριλίου 1826.
'Των Βαγιώνε', λοιπόν, γιορτάζεται κάθε Λαζάρου, ανεξαρτήτως ημερομηνίας που θα είναι του Λαζάρου τον εκάστοτε χρόνο.
Μάλλον δεν γιορτάζεται ... Τιμάται η μνήμη των Εξοδιτών. Είναι μέρα μνημοσύνου στην πραγματικότητα. Γιατί το Μεσολόγγι και οι Μεσολογγίτες τους θυμούνται τους Εξοδίτες, τη Φρουρά της Πόλης, όχι με μια διάθεση επετειακής εθνικιστικής έξαρσης αλλά σαν να τιμούν τη μνήμη νεκρών δικών τους ανθρώπων, αγαπημένων.
Αυτό φαίνεται στα βουρκωμένα μάτια, όταν περνά η πομπή σε βήμα όχι παρέλασης, αλλά λιτανείας.
Φαίνεται στο σταυροκόπημά τους, όταν περνούν τα θυμιάματα και η Εικόνα, όπως λένε, που στην πραγματικότητα δεν είναι εικόνα αλλά ο ζωγραφικός πίνακας του Βρυζάκη που απεικονίζει την Έξοδο. Για τους Μεσολογγίτες όμως, είναι εικόνα ιερή που τη σέβονται σαν εικόνα αγίου.
Φαίνεται στη συγκινημένη αναμονή των κατοίκων έξω από τις πόρτες των σπιτιών τους, όταν η Εικόνα μεταφέρεται από το Δημαρχείο της Πόλης στον Κήπο των Ηρώων, και αντίστροφα, περιδιαβαίνοντας την πόλη.
Φαίνεται στην τιμή που αισθάνονται οι Μεσολογγίτες, όταν αναρίθμητες αντιπροσωπείες ξένων κρατών, 200 χρόνια μετά, καταθέτουν με σεβασμό στεφάνι στον Τύμβο των Ηρώων.
Φαίνεται στην εκκωφαντική σιωπή που απλώνεται, όταν ψάλλεται το μοιρολόι προς τιμήν του Μεσολογγίου και γίνεται η αναπαράσταση της ανατίναξης της μπαρουταποθήκης από τον Καψάλη.
Φαίνεται στο τι νιώθουμε, όταν αντικρύζουμε το τείχος-απομεινάρι της οχύρωσης της πόλης- και την Πύλη.
Φαίνεται τέλος από το ότι, ακόμη κι αν δεν είμαστε εκεί σήμερα, νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε γι' αυτό.
Το Μεσολόγγι σκέλεθρο, γυμνό, ξεσαρκωμένο
δεν παραδίδει τ' άρματα, δεν γέρνει το κεφάλι
κρατεί για νεκροθάφτη του τον Χρήστο τον Καψάλη!
Α. Βαλαωρίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου